Οι μηχανές αναζήτησης αντικαθιστούν τη μνήμη μας

"Το διαδίκτυο έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της νοημοσύνης μας, σε βαθμό που έχουμε αρχίσει να εξαρτόμαστε από αυτό."

Για τους περισσότερους ανθρώπους, η απάντηση σχεδόν για τα πάντα βρίσκεται μόλις λίγες πληκτρολογήσεις μακριά.
Σήμερα, οι ψυχολόγοι στις ΗΠΑ δίνουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο εγκέφαλός μας έχει μάθει να αναζητά στο διαδίκτυο όταν θέλει να βρει την απάντηση σε μία ερώτηση.
Η Δρ. Betsy Sparrow από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, μαζί με τους συναδέλφους της, δημοσίευσε την έρευνά της στο επιστημονικό περιοδικό Science.
Απέδειξαν, ακόμα, ότι είμαστε πολύ καλύτεροι στο να θυμηθούμε που μπορούμε να βρούμε μία πληροφορίας από το να θυμηθούμε την πληροφορία την ίδια.


Μία ομάδα φοιτητών του Harvard , που δεν είχε πρόσβαση στο διαδίκτυο, κλήθηκε να απαντήσει σε μία σειρά λεπτομερών ερωτήσεων με ένα απλό «ναι» ή «όχι». Μία από τις δύσκολες ερωτήσεις ήταν για παράδειγμα εάν το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της.
Στην συνέχεια, η ομάδα των ερευνητών χρησιμοποίησε ένα κόλπο που είναι ιδιαίτερα αγαπητό στους ψυχολόγους και ονομάζεται «Φαινόμενο Stroop».
Αμέσως μετά τις ερωτήσεις, οι φοιτητές είδαν κάποιες κάρτες με λέξεις, οι οποίες ήταν χρωματισμένες κόκκινες ή μπλε και έπρεπε να ονοματίζουν το χρώμα της λέξης, ενώ χρονομετρήθηκε ο ελάχιστος χρόνος που χρειάστηκαν για να δώσουν την απάντηση.
Εάν ο φοιτητής είχε σκεφτεί πρόσφατα το χρώμα της λέξης ή ήταν σημαντικό γι' αυτόν, τότε δυσκολευόταν να επεξεργαστεί το χρώμα και χρειαζόταν ελαφρώς περισσότερο χρόνο.


Οι ερευνητές συμπεριέλαβαν λέξεις όπως «Yahoo» και «Google» στο τεστ τους και βρήκαν πως η επεξεργασία αυτών των λέξεων ήταν πιο αργή συγκριτικά με άλλες λέξεις, όπως οι μάρκες καταναλωτικών προϊόντων, ειδικά για τους φοιτητές που κλήθηκαν να απαντήσουν σε δύσκολες ερωτήσεις.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα πως στο μυαλό των φοιτητών υπήρχε η σκέψη της αναζήτησης στο Google την ώρα που προσπαθούσαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις.
«Όταν οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την απάντηση σε μία ερώτηση, αυτομάτως σκέφτονται το διαδίκτυο ως το μέρος που θα βρουν τις απαντήσεις τους,» υποστηρίζει η Sparrow.
Σε ένα δεύτερο πείραμα, οι συμμετέχοντες πήραν στα χέρια τους μία λίστα με 40 εκφράσεις, τις οποίες έπρεπε να πληκτρολογήσουν σε έναν υπολογιστή. Οι μισοί ενημερώθηκαν ότι η πληροφορία θα αποθηκευτεί, ενώ οι άλλοι μισοί ενημερώθηκαν ότι θα διαγραφεί.
Μετά την ολοκλήρωση της πληκτρολόγησης, ζητήθηκε από όλους τους συμμετέχοντες να γράψουν όσες περισσότερες εκφράσεις μπορούσαν να θυμηθούν.


Οι ερευνητές βρήκαν πως οι συμμετέχοντες που είχαν ενημερωθεί ότι η πληροφορία θα διαγραφεί, θυμόντουσαν τις διπλάσιες εκφράσεις, συγκριτικά με τη δεύτερη ομάδα.
«Είναι εμφανές ότι οι συμμετέχοντες δεν κατέβαλαν ιδιαίτερη προσπάθεια για να θυμηθούν τις εκφράσεις, εφόσον θεώρησαν ότι θα μπορέσουν να τις ξαναδούν μετά,» αναφέρουν οι ερευνητές.
Η Sparrow πιστεύει πως το διαδίκτυο χρησιμοποιείται ως ένα είδος «συστήματος συλλογικής μνήμης» - ένας χώρος πληροφοριών έξω από τον εγκέφαλό μας, στο οποίο μπορούμε να έχουμε πρόσβαση.
Σε ένα ξεχωριστό πείραμα, η Sparrow απέδειξε ότι οι άνθρωποι είμαστε πολύ καλύτεροι στο να θυμηθούμε τον φάκελο στον υπολογιστή μας όπου έχουμε αποθηκεύσει μία πληροφορία από την πληροφορία την ίδια.
«Όταν οι άνθρωποι περιμένουν πως η πληροφορία θα είναι συνεχώς διαθέσιμη, όπως θεωρούμε με τη πρόσβαση στο διαδίκτυο, είναι πιθανότερο να θυμηθούμε πού θα βρούμε αυτή την πληροφορία απ' ότι να θυμηθούμε τις λεπτομέρειες ενός πράγματος,» προσθέτει η ίδια.


Η Sparrow βλέπει παραλληλισμούς με παλιότερα συστήματα συλλογικής μνήμης, όπως τα βιβλία, τα αρχεία και η μνήμη των άλλων ανθρώπων.
«Ρώτησα πριν από λίγες μέρες το σύζυγό μου, που είναι φίλαθλος του μπέιζμπολ, ποιος ήταν ο τελευταίος παίκτης που είχε σημειώσει 3000 χτυπήματα στο άθλημα και τώρα δεν θυμάμαι ποιον μου είπε. Ξέρω, όμως, ότι μπορώ να τον ξαναρωτήσω ανά πάσα ώρα και στιγμή.»

http://news.pathfinder.gr/

Tweet