Εμείς οι αγανακτισμένοι και οι δηθενατζήδες της πλατείας

"Mαζεύτηκε ο κάθε πικραμένος στη λεγόμενη πλατεία, χωρίς κανένα σκοπό, χωρίς κανένα σχέδιο για το αύριο"Μια «φούσκα» που έσκασε τελικά και κατέρρευσε πανηγυρικά σε λιγότερο από δύο μήνες. «Ξυπνήσανε» λένε;

Από τι ξυπνήσανε όμως δε μάθαμε ποτέ!
 Το «δήθεν» κίνημα των Αγανακτισμένων Πολιτών σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και άλλες μεγάλες πόλεις και το οποίο ξεκίνησε σαν απάντηση στο ισπανικό σύνθημα «Ησυχία… μη ξυπνήσουμε τους Έλληνες» δε κατάφερε να κάνει απολύτως τίποτα.
 Υπο το φόβο του καπελώματος, υπό το βάρος της συνείδησης, γι αυτό που ψήφισαν νωρίτερα, και βγήκαν να αγανακτήσουν αργότερα, μαζεύτηκε ο κάθε πικραμένος στη λεγόμενη πλατεία και με τα εντυπωσιακά καθημερινά ψηφίσματα και τις λαϊκές συνελεύσεις ζητούσαν: Αμεσοδημοκρατία, Λαϊκή κυριαρχία, να φύγουν οι κλέφτες, να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή και άλλα τέτοια εύηχα γαλλικά που κατέβαιναν στο κεφάλι του καθενός. Χωρίς κανένα σκοπό, χωρίς κανένα σχέδιο για το αύριο.

Αν υποθέσουμε ότι θα κατάφερναν να ανατρέψουν αυτό το σάπιο σύστημα (και μιλώντας από προσωπική εμπειρία) δεν είχαν να δώσουν καμμία μα καμμία απάντηση για το τι μέλλει γενέσθαι την επ’ αύριον του θριάμβου των αγανακτισμένων. Καμμία απάντηση σχετικά με την οικονομία, με τη παιδεία, με το κοινωνικό κράτος. Όλα συνοψίζονται σε μια απάντηση που έλαβα από έναν αγανακτισμένο του Λευκού Πύργου όταν έκανα αυτή την ερώτηση σχετικά με το τι θα γίνει, η οποία ήταν «Μη σκέφτεσαι σαν κομματάρχης, εδώ επικρατεί ο κόσμος. Ο καθένας θα μπορεί να λέει και να πράττει ότι θέλει, είμαστε υπεράνω κομμάτων και ιδεολογιών» Κοινώς καλά κρασιά.

 Κατηγορήθηκα πολλές φορές, γιατί κι εγώ σαν νέος δε «κατέβαινα» στις συγκεντρώσεις και τις πορείες, κατηγορήθηκα σαν αγανακτισμένος του καναπέ και οτι περιμένω από τους άλλους να κάνουν παιχνίδι και να ακολουθήσω αργότερα αφού βγάλουν το «φίδι από τη τρύπα» για λογαριασμό μου.
 Σε μια κουβέντα με έναν ακόμα «αγανακτισμένο» προσπάθησα να του εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους δεν ήμουν με το μέρος τους. Δυστυχώς έβλεπα στις απαντήσεις του ότι δεν μπορούσα να τον πείσω. Δε καταλάβαινε το γεγονός ότι είχα ακόμα μια δουλειά στα χέρια μου ενώ υπάρχει τόση ανεργία, ότι δουλεύω για να ζήσω και δεν έχω χρόνο για πολυτέλειες σε κινήματα καταδικασμένα, οτι η αγανάκτηση μας (στο κλάδο μας τουλάχιστον των ελ. Επαγγεματιών) ξεκινάει εδώ και περίπου μια δεκαετία όταν άλλοι πλούτιζαν εις βάρος του κράτους στα Χρηματιστήρια, όταν άκουγαν κούφιες και κενές υποσχέσεις για μονιμοποιήσεις στο δημόσιο, όταν τα βλέπαμε αυτά και δεν ακουγόμασταν πουθενά και μας κατηγορούσαν σαν μίζερους ότι τα λέμε αυτά επειδή καλοπερνούν οι άλλοι κι εμείς κυνηγάμε το μεροκάματο.

Όταν εμείς, οι αγανακτισμένοι εδώ και τόσα χρόνια, με την ασυδοσία στο δημόσιο, στον άκρατο πλουτισμό των δημοσίων υπαλλήλων, τις φούσκες χρηματιστηρίων, τις κομπίνες στα δημόσια έργα που ήταν κοινό μυστικό όλων, δεν χρωστούσαμε πουθενά, δε κάναμε τους «καμπόσους» με λεφτά δανεικά από άλλους, φτάσαμε στο σημείο να μας κατηγορούν οι δήθεν σημερινοί αγανακτισμένοι σαν αμέτοχους από το μαζικό τους κίνημα.
 Αν νομίζουν οτι μπορούν να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα επειδή καταφέραμε ακόμα και σήμερα να διατηρήσουμε τις δουλειές μας είναι αν μη τι άλλο γελασμένοι. Τι να μας πουν, οι αγανακτισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι αγανακτισμένοι συνδικαλιστές, οι αγανακτισμένοι που δεν είχαν να χάσουν τίποτα τα βράδια στη πλατεία; Ειλικρινά τι έχουν να μας πουν.

Πως θα κατάφερναν να χτυπήσουν ένα σύστημα το οποίο δημιουργεί θέσεις εργασίας μόνο στο δημόσιο, και ανεργία στον ιδιωτικό τομέα (εκτός κι αν έχετε δεί κανένα δημόσιο υπάλληλο άνεργο και δε το ξέρουμε δηλαδή) που βάζει συμβασιούχους να νομίζουν οτι θα μονιμοποιηθούν, άλλους να βγαίνουν σε εθελούσιες με συντάξεις και εφ’ άπαξ, και να κατηγορούνται οι ελεύθεροι επαγγελματίες σαν προδότες που δεν τους υποστηρίζουν.
 

Σας βαρεθήκαμε «δηθενατζήδες αγανακτισμένοι», δεν αξίζε το κόπο η ταλαιπωρία σας, άδικα σας έριξαν τα δακρυγόνα, άδικο το ξύλο που αρπάξατε, άδικο ακόμα και το καπέλωμα, που το φάγατε τελικά, άσχετα αν δε το καταλάβατε.

 

Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ανέργους να κάθονται στις καφετέριες και στις παραλίες περιμένωντας το διορισμό στο δημόσιο, βαρεθήκαμε να βλέπουμε αγανακτισμένους δημοσίους υπαλλήλους με επιδόματα τρεις και τέσσερις φορές πάνω από το μισθό τους, βαρεθήκαμε να βλέπουμε συνδικαλιστές με 5.000€ το μήνα στη τσέπη σε πορείες και απεργίες για τη προστασία των εργαζομένων, βαρεθήκαμε τη καραμέλα του κακού πολιτικού που δε σκέφτεται το πολίτη. Αν δεν τον θες μη τον ξαναψηφίσεις ρε ζώον Έλληνα, αλλά θα έρθει πάλι και θα σου μιλήσει για τον άμεσο διορισμό σου/του/της και πάλι θα τρέξεις.

Tweet